رشک بردن

[رَ بُ دَ] (مص مرکب)حسادت کردن حسد ورزیدن رشک کردن (یادداشت مؤلف) غار غیر (دهر) رشک خوردن حسد بردن رشکین شدن (ناظم الاطباء) اضباب (منتهی الارب) : همی حسد کنم و سال و ماه رشک برم به مرگ بومثل و مرگ شاکر جلاب ابوطاهر خسروانی خنک آن کسی را کز او رشک برد کسی کاو به بخشایش اندر بمردعنصری همی رشک برد از زن خویش مرد گه حملهء مردوار علیناصرخسرو در بزم رشک برده از او شاخ در خزان در بذل شرم خورده از او ابر در بهار انوری سیمرغ به نامه بردن فتح می رشک برد کبوتران راخاقانی رشک بر دوست بر فزونتر از آنک بر زن اختیارکردهء خویشخاقانی ما شرف داریم و غیری نعمت از درگاه شاه رشک بردن بهر نعما برنتابد بیش ازین خاقانی دنیی آن قدر ندارد که بر او رشک برند یا وجود و عدمش را غم بیهوده خورند سعدی دانی کدام خاک بر او رشک می برم آن خاک نیک بخت که در رهگذار اوست سعدی فرشته رشک برد بر جمال مجلس من که التفات کند چون تو مجلس آرایی سعدی دوش بر نعش رفیعی رشکها بردم که تو همرهش گریانتر از اهل عزا می آمدی رفیعی (از آنندراج) نَأل، نَأَل، نَأَلان، نَئیل؛ رشک بردن و بد خواستن کسی را (منتهی الارب ||) غبطه خوردن (یادداشت مؤلف).