رسته

[رَ تَ / تِ] (ن مف / نف) اسم مفعول از مصدر رَستن (فرهنگ نظام) خلاص شده و نجات یافته و آزادکرده و رهایی یافته (ناظم الاطباء) خلاص شده، یعنی رهاگشته و آزادشده (از شعوری ج 2 ورق 15 ) خلاص شده (فرهنگ رشیدی) (فرهنگ سروری) خلاص شده نجات یافته (لغت محلی شوشتر، نسخهء خطی کتابخانهء مؤلف) (انجمن آرا) (آنندراج) (از برهان) (از فرهنگ فارسی معین) رهاشده و آزادشده (غیاث اللغات از سراج و چراغ هدایت) خلاص یافته (فرهنگ جهانگیری) سلیم (کشاف زمخشری) : ز ترکان ز صد مرد ده رسته بود( 1) وز آن ده که بد رسته هم خسته بوداسدی ز بد رسته بد( 2) شاه زابلستان ز تدبیر آن دختر دلستاناسدی جز آنرا مدان رسته از بند آتش که کردار درخورد گفتار داردناصرخسرو یوسف رسته ز دلو ماند چو یونس به حوت صبحدم از هیبتش حوت بیفکند ناب خاقانی رسته چون یوسف ز چاه و دلو و پیشش ابر و صبح گوهر از الماس و مشک از پرنیان افشانده اند خاقانی چشم فلک فارغ ازین جستجوی گوش زمین رسته ازین گفتگوینظامی در حاجت از خلق بربسته به ز دربانی آدمی رسته بهنظامی در مثل تا هر کسی گوید که فال نیک و بد رسته دارد چون گیا را بر گیا دارد ممر فال کردم دست بدخواهانْش زیر سنگ باد راست چون دستی که سنگ آسیا دارد زبر سوزنی - از جهان رسته؛ وارسته بی اعتنا به جهان و زخارف جهان : اگر در جهان از جهان رسته ایست در از خلق بر خویشتن بسته ایستسعدی - رستگان؛ جِ رسته (ناظم الاطباء) وارهیدگان آزادشدگان (یادداشت مؤلف) : بر او [ رستم ] آفرین کرد گودرز و گیو که ای نامبردار سالار نیو ز درد و غمان رستگان توایم به ایران کمربستگان توایمفردوسی || آزاد (ناظم الاطباء ||) کسی که در ظاهر و باطن آلودگی و گرفتاری نداشته باشد (از برهان ||) وارستگی از آلودگی دنیا (لغت محلی شوشتر) - وارسته؛ بی اعتنا به دنیا و مال دنیا آنکه به ظاهر و جاه و مقام دنیوی پشت پا زده باشد (از یادداشت مؤلف) و رجوع به مادهء وارسته در جای خود شود || گویا زری باشد که هنوز پاک نشده و کدورات خاک و سنگ در آن است، مقابل ساو (یادداشت مؤلف) : فزون زآنکه بخشی به زایر تو زر نه ساو و نه رسته برآید ز کانفرالاوی هم از زرّ ساو و هم از رسته نیزاسدی چهی بود و زیرش چو تار مغاک پر از زرّ رسته بیاگنده پاکاسدی درین کوه صد سال بودم نشست بسی رسته زر آوریدم بدستاسدی ( 1) - ترکیب را فعل ماضی بعید نیز توان گرفت ( 2) - ترکیب را فعل ماضی بعید نیز توان گرفت.