رخش

[رَ] (اِخ) نام اسب رستم است (فرهنگ اوبهی) نام اسب رستم (صحاح الفرس) (از فرهنگ جهانگیری) (آنندراج) (از برهان) (از غیاث اللغات) (انجمن آرا) (از لغت محلی شوشتر) : ترا سیمرغ و تیر گز نباید نه رخش جادو و زال فسونگردقیقی همی رخش خوانیم و بور ابرش است به خوبی چو آب و به رنگ آتش است فردوسی چنین گفت رستم خداوند رخش که گر نام خواهی درم را ببخشفردوسی گویی آن پور سمند است و منم بیژن گیو گویی آن رخش بزرگ است و منم رستم زال فرخی رخش با او لاغر و شبدیز با او کندرو ورد با او ارجل و یحموم با او اژگهن منوچهری همواره پشت و یار من پوینده بر هنجار من خاراشکن رهوار من شبدیزخال و رخش عم لامعی عاشق که جام می کشد بر یاد روی وی کشد جز رخش رستم کی کشد رنج رکاب روستم سنایی ز رخش رستم و شبدیز خسرو نکردم یاد و از وی یاد کردمسوزنی نباشد منتظم بی کلک تو ملک حدیث رستم است و رخش رستمانوری اگر تن به حضرت نیارم عجب نی که رخش سزاوار رستم ندارمخاقانی رخش دانش را ببر دنبال و پی برکش از آنک هفتخوان عقل را رستم نخواهی یافتن خاقانی رخش به هَرّای زر بردن در پیش دیو پس خر افکنده سم مرکب جم ساختن خاقانی ز رخش رستم تمثال دیده ام لیکن به شبه صورت او نیست رخش را تمثال هزار رخش سزد در نبرد چاکر او سزد غلام سوارش هزار رستم زال ؟ (از صحاح الفرس) و برای اطلاع بیشتر از رخش رستم رجوع به شاهنامهء فردوسی و یشتها ج 2 ص 176 و مزدیسنا ص 411 شود - رخش تکاور؛ رخش تیزتک : تهمتن به پیش سپه حمله برد عنان را به رخش تکاور سپردفردوسی به جوش آمد آن نامبردار گرد عنان را به رخش تکاور سپردفردوسی -رخش رو؛ که مانند رخش تند بدود تیزرو : آفرین زآن مرکب شبدیزپوی رخش رو اعوجی مادرش وآن مادرش را یحموم شوی منوچهری - رخش فرمان؛ که مانند رخش فرمان برد که تند و زود حرکت کند : اعوجی کردار و دلدل قامت و شبدیزنعل رخش فرمان و براق اندام و شبرنگ اهتزاز ( منوچهری -امثال: رخش باید تا تن رستم کشد (امثال و حکم دهخدا ج 2 ص 865.