رحیل

[رَ] (ع اِ) کوچ (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (غیاث اللغات) (از اقرب الموارد) (آنندراج) مقابل مقام (یادداشت مؤلف) عزیمت حرکت از جایی به جایی دیگر : آوازهء رحیل شنیدم به صبحگاه با شبروان دواسبه دویدم به صبحگاه خاقانی رفیقان خود را به گاه رحیل گه از ره خبر داد گاه از دلیلنظامی چو لشکر بر رحیل افتاد شب را فلک پرسید باز آن نوش لب رانظامی من میان شما به نعمت و ناز می زیم تا رسد رحیل فرازنظامی گر شتری رقص کن اندر رحیل ورنه میفکن دبه در پای پیلنظامی چو در لشکر دشمن آری رحیل به مرغان کشی فیل و اصحاب فیلنظامی خواب نوشین بامداد رحیل بازدارد پیاده را ز سبیلسعدی خوش است زیر مغیلان براه بادیه خفت شب رحیل ولی ترک جان بباید گفت سعدی تو کز خواب نوشین به بانگ رحیل نخیزی دگر کی رسی در سبیل(بوستان) الا ای کاروان محمل برانید که ما را بند بر پای رحیل استسعدی هرکه تماشای روی چون قمرت کرد عزم رحیلش بدل شود به اقامتسعدی - الرحیل؛ فریاد کردن چاوش بهنگام کوچ کردن کاروان (|| مص) رفتن (ترجمان جرجانی ترتیب عادل ص 2) کوچ کردن (منتهی الارب) راهی شدن روانه شدن حرکت کردن عزیمت کردن || رسم نهادن (مقدمهء ترجمان جرجانی ترتیب عادل ص 2 ||) نشانه کشیدن (مقدمهء ترجمان جرجانی ترتیب عادل ص 2 (||) اِ) به مجاز، موت مرگ درگذشت (یادداشت مؤلف) حرکت به سرای دیگر : چو برخیزد آواز طبل رحیل به خاک اندر آید سر شیر و پیلفردوسی ای غنوده در این رباط کهن اینک آمد فراز وقت رحیلناصرخسرو مجنون ز رحیل مادر خویش زد دست دریغ بر سر خویشنظامی (|| ص) بعیر رحیل؛ شتر پالان برنهاده (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ||) جمل رحیل؛ شتر توانای بر سیر (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج) اشتر قوی (مهذب الاسماء).