رافضی

[فِ] (اِخ) منسوب به گروهی از لشکر زیدبن علی که او را ترک کردند در اصطلاح فرقهء سنی هر شیعه رافضی است چه، ایمان به سه نفر از خلفاء راشدین را ترک کرده است (فرهنگ نظام) : گر مشکلی بپرسی زو گویدت که این را جز رافضی نگوید کاین رافضی است این هین ناصرخسرو گر بدین مشغول گشتم لاجرم رافضی گشتستم و گمراه نامناصرخسرو نام نهی اهل علم و حکمت را رافضی و قرمطی و معتزلیناصرخسرو ور بپرسیش یکی مشکل گویدت بخشم سخن رافضیان است که آوردی باز ناصرخسرو از قوت تو روح ظهیرالدین بوبکر بر رافضیان تاختن آرد بسوی قمسوزنی اگر معتقدتر از تو شنیدیم هیچ میر پس اعتقاد رافضیان رسم و سان ماست خاقانی زان فقاعی که سنت عمر است رافضی نیستم چرا نخورمخاقانی بیست و پنجسال رافضی بوده را بیست و پنجسال مجبری کفایت است (النّقض ص 39 ) چنانکه ملحد گوید: کار باطن دارد رافضی گوید: کار تقیه دارد و علی، همواره تقیه کرد (نقض الفضائح ص 98 ) رافضی را نگر که رفض خرد کرد و بیرون نهاد پای از حد گفت در مدحت علی سخنان که نیاید جز از دروغ زنان هست قدر علی از آن اعلی که رسد فهم رافضی آنجا خود علی را چه ننگ از آن افزون کش ستایش کنند مشتی دون دون مگو و زِ دون بسی دون تر در کمی از کم از کم افزونتر همچنان رافضی بدان دغلی چون کند مدح و آفرین علی آید از مدح او علی را عار ز آفرینش بود علی را بار رافضی بس دنی علی عالیست میل چون از مناسبت خالیست با تو گویم حکایتی دریاب کز تأمل بدان رسی بجواب جامی (از تاریخ ادبیات براون ج 4 ص 570 ) باز آنچه به رافضی بودن و شیعی بودن فردوسی در روایات قدیم و جدید هست بنشر این گونه مطالب کمک کرده است (مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات فارسی ص 367 ) و رجوع به رافضه و روافض در همین لغت نامه و رافضی در آنندراج و غیاث اللغات و ناظم الاطباء شود.