ذروه
[ذِرْ وَ] (اِخ) یاقوت در معجم البلدان از نصر روایت کند که ذروه مکانی است حجازی از دیار غطفان و بعضی گفته اند آبی است بنی مره بن عوف را. و ازهری گوید: ذروه بکسر اول، اسم زمینی است به بادیه و برخی گفته اند ذروه اسم کوهی است و نیز ذروه شهری است به یمن از زمین صید. صلیحی در قصیدهء خویش گوید :
و طالعت ذروه منهنّ عادیه
و انصاعت الشیعه الشنعأ شرّادا.
و طالعت ذروه منهنّ عادیه
و انصاعت الشیعه الشنعأ شرّادا.