ذاکر
[کِ] (ع ص) نعت فاعلی از ذکر. یادکننده. بیان کننده. || شریف. || ثناگوی. ثناگوینده :
ذاکر فضل تو و مرتهن بِرّ تواند
چه طرازی به طراز و چه حجازی بحجاز.
منوچهری.
آنکه چون جدّ و پدر در همهء حال مدام
ذاکر و شاکر باشد به بَر ربّ علیم.
ابوحنیفهء اسکافی (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص389).
|| روضه خوان. ذاکر سیدالشهداء. ج، ذاکرون، ذاکرین.
ذاکر فضل تو و مرتهن بِرّ تواند
چه طرازی به طراز و چه حجازی بحجاز.
منوچهری.
آنکه چون جدّ و پدر در همهء حال مدام
ذاکر و شاکر باشد به بَر ربّ علیم.
ابوحنیفهء اسکافی (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص389).
|| روضه خوان. ذاکر سیدالشهداء. ج، ذاکرون، ذاکرین.