دوگان

[دُ] (ص نسبی) (از دو + گان، که پسوند نسبت است و گاهی به صورت گانه آید) دوتایی (یادداشت مؤلف) دوتا و مضاعف (ناظم الاطباء) مضاعفه؛ زره دوگان حلقه بافته (صراح اللغه) : بخ بخ این زاهد دوگانه گزار که دو گان سجده می کند یک بار امیرخسرو (از انجمن آرا ||) دوبدو (ناظم الاطباء) دودو دوتا دوتا (یادداشت مؤلف) : و مردمان و لشکر و مهتران نیز یکان و دوگان به زینهار می آمدند (ترجمهء تاریخ طبری ص 513 ) پس گیو بد آوهء سمکنان برفتند خیلش یکان و دوگانفردوسی آن مبارز که بر آماج دوگان چرخ کشید نتواند که دهد نرم کمانش را خمفرخی کوه کوبان را یکان اندر کشیده زیر داغ بادپایان را دوگان اندر کمند افکنده خوار فرخی این جا همی یگان و دوگان قرمطی کشد زینان به ری هزار بیابد به یک زمانفرخی مادت معیشت من آن بود که هر روز یکان و دوگان ماهی می گرفتمی (کلیله و دمنه ||) دو جنس دو نوع : پس در آن کشتی از هر جانوری دوگان نری و ماده ای (تفسیر کمبریج ورق 55 - از فرهنگ فارسی معین)و رجوع به مادهء گان در همین لغت نامه و نیز المعجم چ مدرس رضوی ص 177 شود.