دوپیکر

[دُ پَ / پِ کَ] (اِخ) برج سوم از دوازده برج فلکی که به عربی آن را جوزا گویند و برج مذکور به صورت دو کودک برهنه است که پی همدیگر درآمده اند به همین جهت در عربی توأمان نیز گویند (از غیاث) (از آنندراج) جسدین توأمان (یادداشت مؤلف) جوزا را گویند (فرهنگ اوبهی) برج سوم از دوازده برج فلکی که جوزا نیز گویند و آن را خانهء عطارد دانند (ناظم محسوب دارند و این جوزاء « توأمان » الاطباء) (از برهان) (از شرفنامهء منیری) ایشان [ خوارزمیان ] جوزا را در جملهء بروج به جای است « توأمان » و این معنی مقتضای با « ذوالصنمین » گویند و معنای آن « اذویچگریک » صورت جبار است و اهل خوارزم این برج را (آثار الباقیه چ زاخائو، ص 238 از ذیل برهان چ معین) : چو پیدا شد آن چادر عاج گون خور از بخش دوپیکر آمد برونفردوسی همان تیر و کیوان برابر شده ست عطارد به برج دوپیکر شده ستفردوسی یکی تاج زرینش بر سر نهیم همان تخت او بر دوپیکر نهیمفردوسی به بالا ز سرو سهی برتر است چو خورشید تابان به دوپیکرستفردوسی بزرگ شهری و در شهر کاخهای بزرگ رسیده کنگرهء کاخها به دوپیکرفرخی چو سیمین زنخدان معشوق زهره چو رخشنده رخسارگانش دوپیکرفرخی شد اندر فلک تنگ جای ستاره ز بس گوی کانداختی بر دوپیکرفرخی یکی کاخ شاهانه اندر میانش سر کنگره بر کران دوپیکرفرخی سپهسالار ایران کز کمانش خورد تشویرها برج دوپیکرعنصری فلک چو چاه لاجورد و دلو او دوپیکر و مجره همچو نای اومنوچهری دوپیکر چو تختی و اکلیل تاجی ز نثره نثاری و طرفه چو حملیمنوچهری نماینده بر گنبد تیزپوی دوپیکر تو گویی چو زرینه گویاسدی چو آن شیرپیکر علامت ببندد کند سجده بر آستانش دوپیکرناصرخسرو همچو مه اندر کنارم آمد و ماندیم هر دو در آغوش یکدگر چو دوپیکر مسعودسعد (دیوان ص 260 چ یاسمی) کآن پیکر رخشنده تر از جرم دوپیکر حقا که دریغ است به خوی بد و پیکار سنایی باز دوپیکر و ترازو و دول از هوا یافت بهره بیش ممولسنایی یکی صورتی چون جهانی مهیا برآورده پیکر به فرق دوپیکر عمعق بخارایی چو سعد اکبر و اصغر که مهر و مه خجلند ازو یکی به حمل دیگری به دوپیکر سوزنی کرد به شیر علم خانهء خورشید دو گرچه به تمثال چتر قدر دوپیکر شکست انوری هزاران پیکر جنی و انسی ز نور پیکر او در دوپیکرانوری نه به فر تو در کمان برجیس نه به فر تو در دوپیکر تیرانوری نافهء آهو شده ست ناف زمین از صبا عقد دوپیکر شده ست پیکر باغ از هوا خاقانی تا تاجدار گشتم از دوستی دو کعبه چرخ یگانه دشمن، نعلم کند دوپیکرخاقانی پشت بنات نعش و دوپیکر سوار او ماه دگر سوار شده بر دوپیکرشخاقانی زلف ساقی کمند شب پیکر در گلوی دوپیکر اندازدخاقانی سزاوار عطارد شد دوپیکر تو خورشیدی ترا یک برج بهترنظامی ز شاخ درخت آن چنان می درخشد چو پروین ز برج دوپیکر شکوفه کمال الدین اسماعیل خورشید فضل را دُرَج اوج از ارتفاع در برج بر دقایق شعر دوپیکرم کمال الدین اسماعیل (دیوان ص 136 چ بحرالعلومی) ماه است رویت یا ملک قند است لعلت یا نمک بنمای پیکر تا فلک مهر از دوپیکر برکند سعدی هست میان معرکه تیغ تو تیر آسمان زآنکه به هرکجا رسد منزل او دوپیکر است بدر شاشی (از شرفنامه).