دوبحر
[دُ بَ] (ص مرکب) (اصطلاح عروضی) دوبحری شعری که در دو بحر عروضی ساخته و خوانده شود و آن را ملون و ذوبحرین نیز تقطیع کرد و بحر سریع مطوی موقوف دانست و هم به « مفتعلن مفتعلن فاعلن » خوانند مانند بیت زیر که هم می توان به صورت خواند و بحر رمل مسدس محذوف شمرد (از یادداشت مؤلف): ای مه شکرلب شیرین دهن ای « فاعلاتن فاعلاتن فاعلن » صورت بت سنگین دل سیمین ذقن - دوبحر زدن؛ شعر گفتن به نوعی که به دوبحر توان خواند و این از محسنات است (آنندراج).