دوام

[دَ] (ع اِمص) پایداری ثبات پایندگی پیوستگی (یادداشت مؤلف) همیشگی (آنندراج) (السامی فی الاسامی) (دهار) : این کمال ملک او جوید به سعد از اختران وآن دوام عمر او خواهد به خیر از کردگار منوچهری وام جهان است ترا عمر تو وام جهان بر تو نماند دوامناصرخسرو دل بر تمام توختن وام سخت کن با این دو وام دار ترا کی رسد دوام ناصرخسرو بقاء ذات تو به دوام تناسل ما متعلق است (کلیله و دمنه) و رهینهء دوام ملک در ضمن آن بدست آید (کلیله و دمنه) و دوام فواید آن هر چه پاینده تر دست دهد (کلیله و دمنه) بقاء کافهء وحوش به دوام عمر ملک بسته است (کلیله و دمنه) چو آب و روغن از هم جداست خصم و حیات چو شیر و می بهم آمیخته ست ملک و دوام خاقانی فراخ بال کند عدل تنگ قافیه را چنانکه چرخ ردیف دوام او زیبدخاقانی یا رب دوام عمر دهش تا به قهر و لطف بد خواه را جزا دهد و نیکخواه راسعدی دوام عیش و تنعم نه شیوهء عشق است اگر معاشر مایی بنوش نیش غمیحافظ هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریدهء عالم دوام ماحافظ - بادوام (درتداول عامه)؛ که دیر کهنه و فرسوده و پاره شود (یادداشت مؤلف) مقابل بی دوام صفتی برای اشیاء، خاصه پارچه را که دیر فرسوده شود - بدوام؛ همیشه و دایم بالاتصال متصلًا لاینقطع : بیار ساقی دریای مشرق و مغرب که دیر مست شود هرکه می خورد بدوام سعدی - بردوام؛ همیشه و پایدار و پاینده پیوسته دایم بی انقطاع : کس را ز تو هیچ حاصلی نیست جز نیستیی که بردوام استخاقانی خاقانیا به سوک پسر داشتی کبود بر سوک شاه شرع سیه پوش بردوام خاقانی گله از تو حاش لله نکنند و خود نباشد مگر از وفای عهدی که تو بردوام داری سعدی مطرب یاران برفت ساقی مستان بخفت شاهد ما برقرار مجلس ما بردوامسعدی ز من مپرس که فتوی دهم به مذهب عشق نظر به روی تو شاید که بردوام کنند سعدی گر تو ما را دوست داری بردوام (انیس الطالبین ص 12 ) - بی دوام؛ بی ثبات ناپایدار که ثبات و پایداری نداشته باشد : در حسن بی نظیری در لطف بی نهایت در مهر بی ثباتی در عهد بی دوامیسعدی || - بی استقامت کفش و جامه و جز آن که زود فرسوده و کهنه شود - دوام آوردن؛ پاییدن پایدار شدن استقامت ورزیدن (یادداشت مؤلف) مقاومت و پایداری کردن - دوام و بقا؛ دوام و ثبات پایداری و پایندگی (یادداشت مؤلف) - دوام و ثبات؛ دوام و بقا پایداری پایندگی و پیوستگی (یادداشت مؤلف).