دمبدم

[دَ بِ دَ] (ص مرکب، ق مرکب)نفس بنفس و لحظه بلحظه و پی درپی و هر زمان و هر وقت و بسیار بار و اکثر اوقات (ناظم الاطباء) ترجمهء آناًفآناً و دمادم (آنندراج) در هر لحظه پیاپی هر لحظه هر نفس لاینقطع پشت سر هم (زمانی) پیوسته (یادداشت مؤلف) دمادم به هر دم زدنی (شرفنامهء منیری) : به هر کار بد اخترش رهنمون بزرگی بدش دمبدم بر فزونفردوسی اگرچه دمبدم تیمار می خورد به یاد روی خسرو صبر می کردنظامی دمبدم می گفت از هر در سخن تا که باشد کاندر آید در سخنمولوی حزم چه بود بدگمانی در جهان دمبدم دیدن بلای ناگهانمولوی زنده می کرد مرا دمبدم امید وصال ورنه دور از نظرت کشتهء هجران بودم سعدی مثال سعدی عود است تا نسوزانی جماعت از نفسش دمبدم نیاسایندسعدی تو قایم به خود نیستی یک قدم ز غیبت مدد می رسد دمبدمسعدی شمع وش پیش رخ شاهد یار دمبدم شعله زنان می سوزمسعدی بارم ده از کرم سوی خود تا به سوز دل در پای دمبدم گهر از دیده بارمتحافظ می گشتم اندر این چمن و باغ دمبدم می کردم اندر آن گل و بلبل تأملیحافظ دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت از دیده ام که دمبدمش کار شستشوست حافظ دور از رخ تو دمبدم از گوشهء چشمم سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت حافظ کلیم آن گردش چشم و نگاه دمبدم کم شد چو ساقی سرگران گردید ساغر دیر می گردد کلیم (از آنندراج ||) دفعه ای پس از دفعه ای کرهً بعد اخری کرتی بعد کرتی مرهً بعد مرهٍ نوبت بنوبت یکی پس از دیگری (یادداشت مؤلف) : دمبدم می گذرند از نظر ما یاران این قدر دیده نداریم که بر خود نگریم خاقانی در همه عالم اگر مرد ار زنند دمبدم در نزع و اندر مردنندمولوی ما همه شیران ولی شیر علم حمله مان از باد باشد دمبدممولوی این بدن مانند آن شیر علم فکر می جنباند او را دمبدممولوی کشد تیر پیکار و تیغ ستم به یک بار و بوی دهن دمبدم سعدی (بوستان) تنور شکم دمبدم( 1) تافتن مصیبت بود روز نایافتنسعدی (گلستان) می وزد از چمن نسیم بهشت هان بنوشید دمبدم می نابحافظ و رجوع به دمادم و مترادفات دیگر شود ( 1) - بمعنی اول نیز ایهام دارد.