دلفریب

[دِ فَ] (نف مرکب) دل فریبنده فریبندهء دل از راه برندهء دل به کشی و خوشی و زیبایی ربایندهء دل به زیبائی و کمال و جمال و جز آن (حالت و صفت شخص یا شی ء هردو آید) خوش آیند خوش نما دلربا (ناظم الاطباء) زیبا و گیرا : فصل بهار تازه و نوروز دلفریب همبوی مشک باد و زمین پر ز بوی بان فرخی ای ترک دلفریب دل من نگاهدار جز ناز و جز عتاب چه داری دگر بیار فرخی نافرید ایزد ز خوبان جهان چون تو کسی دلربا و دلفریب و دلنواز و دلستان منوچهری چنان شیفته شد بر آن دلفریب که بی او نهانی نکردی شکیباسدی دو مرجانش از جان بریده شکیب دو بادامش از جادوان دلفریباسدی جهان دلفریب ناوفادار سپهر زشتکار خوب منظرناصرخسرو از غمزه تیر دارد و از ابروان کمان آن دلفریب نرگس جادوی پرفنشسوزنی راندی به گوش اول صد فصل دلفریبم( 1) وامروز در دو چشمم جز جوی خون نرانی( 2) خاقانی فریب دل بس است ای دلفریبم نوازش کن که از حد شد شکیبمنظامی دلفریبی که چون سخن گفتی مرغ و ماهی بر آن سخن خفتینظامی به تشنه ده آن شربت دلفریب که تشنه ز شربت ندارد شکیبنظامی چون سخن گفته شد برفق و براز سخن دلفریب طبع نوازنظامی از من آموخته ترنم و ساز زدنش دلفریب و روح نوازنظامی دلفریبی به غمزه جادوبند گلرخی قامتش چو سرو بلندنظامی عجب از زنخدان آن دلفریب که هرگز نبوده ست بر سرو سیبسعدی نه هرجا که بینی خط دلفریب توانی طمع کردنش در کتیبسعدی درشتخویی و بدعهدی از تو نپسندند که خوب منظری و دلفریب و منظوری سعدی مبین دلفریبش چو حور بهشت کز آن روی دیگر چو غول است زشت سعدی نقابی است هر سطر من زین کتیب فروهشته بر عارض دلفریبسعدی متناسبند و موزون حرکات دلفریبت متوجهند با ما سخنان بی حسیبتسعدی دلفریبان نباتی همه زیور بستند دلبر ماست که با حسن خداداد آمدسعدی زنهار از آن عبارت شیرین دلفریب گویی که پستهء تو سخن در شکر گرفت حافظ تیری نزد به غیر که از من خطا شود آن دلفریب هرچه کند دلنشین کند تأثیر (از آنندراج) ( 1) - ن ل: راندی هزار فصل دلاویز در دو گوشم که در این صورت شاهد نیست ( 2) - ن ل: و امروز از دو چشمم جز خون دل نرانی.