دک

[دَک ک] (ع ص) أرض دک؛ زمین کوفته و هموارکرده، و کذلک مکان دک (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) زمین کوبیده و هموار (فرهنگ فارسی معین) ج، دُکوک (منتهی الارب) (اقرب الموارد) : فلما تجلی ربه للجبل جعله دکاً، و خَرَّ موسی صعقاً 7)؛ و چون خدایش برای کوه تجلی کرد آنرا کوفته و ریزه ریزه قرار داد، و موسی بیهوش به روی درافتاد (ِ|| ا) / (قرآن 143 ریگستان هموار || توده (منتهی الارب) ج، دِکاک (منتهی الارب).