دفون

[دَ] (ع ص) بندهء گریخته (منتهی الارب) برده ای که از ترس مولایش و یا از رنج کار گریخته باشد ولی از شهر خارج نگشته، گویی که خود را در خانه های شهر دفن کرده است (از اقرب الموارد ||) شتر رمیده، یا آنکه بی حاجت همچو گریختگان هر سو رود از مردم و شتر (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد ||) ناقه که عادتش چنان باشد که در آبخور میان و وسط شتران بود (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد ||) حَسَب دفون؛ اصل و نسب که مشهور نباشد (از ذیل اقرب الموارد از لسان ||) رجل دفون؛ شخص خامل و گمنام (از ذیل اقرب الموارد از لسان).