دعوا

[دَعْ] (ع، اِمص) دعوی، در تداول عامهء فارسی زبانان پرخاش (ناظم الاطباء) سرزنش کردن و سرکوفت زدن و مورد بازخواست قرار دادن کودک یا زیردست، در این صورت گویند: بچه را دعواش کردم (فرهنگ لغات عامیانه) و رجوع به دعوا کردن شود ||خصومت نزاع جدال جنگ (ناظم الاطباء) معارضه و مکابره و مشاجره و نزاع، اعم از آنکه لفظی باشد یا به ضرب و جرح نیز برسد (فرهنگ لغات عامیانه ||) جنگ و ستیز لوطیان و جاهلان محل با چاقو و کارد و چوب و نظایر آن (فرهنگ لغات عامیانه) - امثال: اللهساخلاسون دعوا نمی خواهد؛ اللهساخلاسون در ترکی به معنی خدانگهدار است که گاهِ جدا شدن از دوستان و کسان گویند (امثال و حکم دهخدا) و رجوع به دعوی شود دعوا بی نان و حلوایش نمی شود، نظیر و به معنی: دبه بی روغنش نمی شود (فرهنگ عوام) دعوا سر لحاف ملا نصرالدین بود رجوع به لحاف شود - دعوا انداختن؛ بجنگ واداشتن به نزاع واداشتن دو خروس یا دو گاو یا دو قوچ یا دو بچه را - دعوا راه انداختن؛ سبب جنگ و جدال شدن (یادداشت مرحوم دهخدا) - دعوا مرافعه؛ جنگ و جدال و خصومت بر سر چیزی - دعوا مرافعه کردن؛ جنگ و جدل و خصومت بر سر چیزی کردن || تظلم داوری دادخواهی و رجوع به دَعْوی و دعوی [ دَعْ ] شود : طلب و دعوائی که فیمابین عملهء دفتر بوده باشد در حضور مشارالیه [ ناظر دفترخانهء همایون اعلی ] باید قطع شود (تذکره الموک چ دبیرسیاقی ص 36 ) چنین دستور بوده که دعواهای کم تا پنج تومانی الی دوازده تومان را داروغه احضار، و زیاده بر این را دیوان بیگی احضار می نموده (تذکره الملوک ص 48 ) بعهدهء مشارالیه [ میراب دارالسطنهء اصفهان ] است هر گونه گفتگوئی و دعوائی که بخصوص حقابهء ارباب و رعایای هر محل با یکدیگر داشته باشند (تذکره الملوک ص 50 ) -دعواهای حسابی عرفی؛ داوری ها و نزاعهای مربوط به امور مالی و عرفی مقابل داوریهای مالی - ( شرعی : دو روز دیگر از روزهای هفته در خانهء خود به دعواهای حسابی عرفی میرسید [ دیوان بیگی ] (تذکره الملوک ص 13 دعواهای شرعی؛ تظلم ها و داوریهای مربوط به شرع : مشارالیه [ شیخ الاسلام دارالسطنهء اصفهان ] در خانهء خود به دعواهای ( شرعی و امر به معروف و نهی از منکرات میرسید (تذکره الملوک ص 3.