دشت

[دَ] (اِ) دستلاف (فرهنگ فارسی معین) دشن || پیش مزد (فرهنگ فارسی معین) سفته ربون (یادداشت مؤلف ||) در تداول عامیانه، فروش اول هر کاسب (فرهنگ فارسی معین) نقد نخست که فروشنده از مشتری ستاند در اول روز یا اول شب یا اول هفته یا ماه یا سال، و با کردن صرف شود دریافت نقدی در اول روز یا شب یا هفته یا ماه یا سال، و آنرا در قدیم دخش می گفته اند اول پولی که دکاندار را و جز او را رسد در بامداد یا بشب پس از افروختن چراغ و یا اول هفته یا اول ماه یا اول سال گشاد میلاویه (یادداشت مرحوم دهخدا) سودای اول به نقد مثل اولِ دشت که در عرف هند آنرا بوهنی گویند (آنندراج) و رجوع به دشت کردن شود : در محبت نسیه دل بردن فراوانست و بس هست اگر دشتی در این سودا بیابان است و بس تأثیر (از آنندراج) - اول دشتی؛ کنایه از بامدادان و هنگام آغاز کار است، چنانکه فی المثل کاسبی به مشتری مزاحم خویش گوید: اول دشتی ما را کمتر اذیت کن (فرهنگ لغات عامیانه) - دشت کسی را کور کردن؛ اولین بار فروش وی از او نسیه خریدن (فرهنگ فارسی معین) - دشت کسی کور شدن؛ فروش نکردن یا خریدار نیافتن کسی به اعتقاد نسیه دادن در اول بار وقتی در فروش اول روز مشتری بخواهد پول ندهد و نسیه برد فروشنده گوید نسیه نمیدهم، دشتم کور میشود (فرهنگ عوام).