دزدی

[دُ] (حامص) سرقت عمل دزد کار دزد (یادداشت مرحوم دهخدا) سرقت و راه زنی و بردن مال کسی را در پنهانی و بطور مکر و فریب که صاحب مال خبردار نشود، و یا گرفتن مال کسی را در بیابان و صحرا بزور (ناظم الاطباء) اسلال دَمَق (منتهی الارب ) سَرَق سَرِقَه سَلَّه (دهار) عَمله (منتهی الارب ) لُصوصه لُصوصیه (دهار) : اگر چه دزد را دزدی بود کار دروغش نیز هم گویند بسیار (ویس و رامین) گفت این مال از دزدی جمع شده است (کلیله و دمنه) چه سود از دزدی آنگه توبه کردن که نتوانی کمند انداخت برکاخسعدی کسی گفت و پنداشتم طیبت است که دزدی بسامان تر از غیبت استسعدی مهاوش؛ آنچه به دزدی و غصب برند ادعاث؛ دزدی نمودن (از منتهی الارب ) -امثال: دزدی؛ آن هم شلغم! (امثال و حکم) مگر مال دزدی است؛ بدین ثمن بخس هرگز نفروشم (امثال و حکم) - دزدی آسیا؛ در کتاب معارف بهاءولد (ج 2 ص 88 ) این ترکیب بکار رفته و از سیاق عبارت چنین استنباط می شود که نوعی از بازی و شبیه درآوردن بود : اگر این آلات می ستدی تا بازی بیرون آری در سور جهان از این نمد کالبد و چوب استخوانها را از این پوستین وجود( 1) چه دزدی آسیا برون آوردی - دزدی بوسه؛ دزدیدن بوسه و این را در حالت خواب می توان کرد (از آنندراج) : دزدی بوسه عجب دزدی خوش عاقبت است که اگر بازستانند دوچندان گردد ؟ (از آنندراج) ( 1) - گمان میرود در متن تحریفی روی داده و اصل چنین بوده: از این نمد کالبد و چوب استخوانها و از این پوستین وجود (تعلیقات معارف بهاء ولد).