دریاکنار

[دَرْ کَ] (اِ مرکب) ساحل دریا (ناظم الاطباء) لب دریا ساحل آنجا که خشکی به دریا پیوندد اراضی کنار دریا (یادداشت مرحوم دهخدا) : چو شد سلم تا پیش دریاکنار ندید ایچ کشتی و راه گذارفردوسی کهی بد همانجا به دریاکنار گرفته ز دریا شادخوار آمدند بنزدیک « تاملی » کنارش سناراسدی شه طنجه را نزد دریاکنار گرفتند از ایران گروهی سواراسدی سوی دریاکنار آمدنداسدی بپرسید باز از بر کوهسار کدام است شهری به دریاکناراسدی خون رزان ریخته( 1) وز پی کین خواستن تاختن آورد باد از بر( 2) دریاکنار خاقانی (چ عبدالرسولی 185 ) نقش سر زلف او رست مرا در بصر زانکه بهم درخورد( 3) عنبر و دریاکنار خاقانی (دیوان چ سجادی ص 178 ) وز آنجا روان شد به دریاکنار پذیرفت یکچندی آنجا قرارنظامی چو موکب درآرم به دریاکنار کنم هفته ای مرغ و ماهی شکارنظامی از زیر مکه دلیل گرفت تا دریاکنار نزدیک عسفان (نزهه القلوب مقالهء سوم ص 170 ||) پلاژ( 4) زمین مسطح و روباز کنار دریا که از شن و ماسه و سایر نهشت های امواج تشکیل میشود و بالاخص (مخصوصاً در فارسی) قسمتی از ساحل که در آنها وسایل ماندن و استحمام و تفریحات دیگر کنار دریا فراهم شده باشد (از دائره المعارف فارسی || ) گوشه ای از دریا بخشی از دریا که در مجاورت ساحل واقع است : ببارید چشمش چو ابر بهار کنارش ز دیده چو دریاکنارفردوسی چو گاوی یکی جانور تیزپوی ز دریاکنار آمدی نزد اویاسدی بفرموده ام تا به دریاکنار بیارند کشتی دوباره هزاراسدی در جوی شهر گوهر معنی طلب مکن غواص وار گوشهء دریاکنار گیرسنائی سوی ژرفی آمد ز دریاکنار به دریای مطلق درافکند بارنظامی هم از آب دریا به دریاکنار تلاوشگهی دید چون چشمه سار نظامی (اقبالنامه ص 188 ) به شهری plage - ( درآمد ز دریاکنار بزرگی در آن ناحیت شهریارسعدی ( 1) - ن ل: ریختن ( 2) - ابراز سر ( 3) - ن ل: درخور ( 4.