دریاکش

[دَرْ کَ / کِ] (نف مرکب)دریاکشنده دریانوش که شراب بسیار تواند نوشید که بس شراب تواند خوردن || کنایه از شرابخواری که دیر مست شود (برهان) کنایه از شراب خواری است که زود مست نشود (انجمن آرا) کنایه از شرابخواره که بدیر مست شود و این مقابل تنک شراب است (آنندراج) : در صف دریاکشان بزم صبوحی جام چو کشتی کش خرام برآمدخاقانی همه دریا کش و چون دریا سرمست همه طبع با می چو صدف با گهر آمیخته اند خاقانی دریاکشان کوه جگر بادهء به کف کز تف به کوه لرزهء دریا برافکندخاقانی بس زر رخسار کان دریاکشان سیم کش بر صدف گون ساغر گوهرفشان افشانده اند خاقانی به انصاف دریاکشانند کآنجا ز جور نهنگ عنا می گریزمخاقانی کو ساقی دریاکشان کو ساغر دریانشان کز عکس آن گوهرفشان بینی صدف سان صبح را خاقانی تشنگانی که ز جان سیر شدند از می عشق دل دریاکش سرمست چو دریا بینند خاقانی بهر دریاکشان بزم صبوح کشتی زرنگار بندد صبحخاقانی ساقی دریاکشان آخر کجاست ساغر کشتی نشان آخر کجاستخاقانی پیش دریاکشی چو خاقانی یاد شه گیر و کشتی زرکشخاقانی یک گوش ماهیی بده از می که حاضرند دریاکشان ره زده عطشان صبحگاهخاقانی در مجلس وصالت دریا کشند مستان چون دور خسرو آید می در سبو نماند میرخسرو (آنندراج) شوق دریاکش و در شیشهء کم ظرف فلک آنقدر خون جگر نیست که یک جام شود صائب (از آنندراج) برنیارد سرمه دان دریاکشان را از خمار دیدهء آهو چه تسکین دل مجنون دهد صائب (از آنندراج).