دروغگو

[دُ] (نف مرکب) دروغگوی دروغ گوینده که به راستی سخن نگوید که راست نگوید آنکه سخن به دروغ گوید دروغ زن اَفّاک افوک افیک خَرّاص سَ قّار طِمرِس کاذب کذاب مائن معوه تکذب؛ دروغگو پنداشتن کسی را تکذیب؛ دروغگو گردانیدن کسی را و گفتن او را که دروغ گفتی (از منتهی الارب ) -امثال: دروغگو تا در خانه اش، یا دروغگو را تا به خانه رسانند؛ چون دروغگو فراموشکار است و ممکن است راه خانهء خود را فراموش کند (از مجموعهء مختصر امثال چ هند) (از فرهنگ عوام) دروغگو خانه اش سوخت (یا آتش گرفت) کسی باور نکرد نظیر؛ من عرف بالکذب لم یسمع صدقه (امثال و حکم) دروغگو خود خود را رسوا می کند (امثال و حکم) دروغگو دشمن خداست (امثال و حکم) دروغگو زود مچش گیر می آید (امثال و حکم) دروغگو کم حافظه است (امثال و حکم) و رجوع به دروغگوی شود.