دروش

[دِ رَوْ / رو] (اِ) درفش (جهانگیری) افزار کفشدوزان و امثال آنها (برهان) موافق معانی درفش، و این افصح است از درفش چه فاء در اصل لغت نیامده بلکه از استعمال متأخرین عجم است که با عرب آمیخته اند (آنندراج) (انجمن آرا ||) آلت سرتیزی که بدان گاو و خر رانند (انجمن آرا) (آنندراج) : بس که از روزگار دیده دروش نه دم او بجای مانده نه گوش جامی (از آنندراج||) داغ و نشان را خوانند( 1) (از برهان) (از جهانگیری) مرادف داغ (آنندراج) (انجمن آرا) جراحت و اثری که از داغ و یا آلت جارحه حاصل شده باشد (ناظم الاطباء) داغ که نهند داغی که بر تن مجرم کنند مقر آمدن را، یا عام است نشان (یادداشت مرحوم دهخدا) عاذور (منتهی الارب ) سمه : به موسمی که ستوران دروش و داغ کنند ستوروار بر اعدا نهاده داغ و دروش سوزنی تاثیر عزم تست که هر سال گرخوهد( 2) از تیغ آفتاب حمل را کند دروش سیف اسفرنگی تغدیر؛ دروش کردن چشم شتر را (از منتهی الارب ) - داغ و دروش؛ داغ و درفش رجوع به داغ دروش و داغ و دروش در ردیفهای خود شود || علم روز جنگ || فوطه، که در روز جنگ بر بالای خود آهنین و دستار بندند || روشنی (برهان) فروغ || هرچیز درخشان (ناظم الاطباء) و رجوع به درفش شود || نرمهء گوش (ناظم الاطباء ||) آنچه از گوش شتر و ستوران ببرند و آویخته گذارند أقرط؛ تکهء آویختهء دروش (منتهی الارب ) زَلَمه؛ نشان و دروش گوش بز (منتهی الارب ) قرط؛ آویزان دروش گردیدن تکه (از منتهی الارب ) قِرَطَ ه؛ آویزگی دروش گوش تکه (منتهی الارب ) ( 1) - در برهان آن را با واو معروف و عربی دانسته و مرحوم سعید نفیسی در یادنامهء پورداود ج 1 ص 227 در این مورد چنین می نویسد: این استنباط نادرست را از این بیت سوزنی کرده اند: در این شعر سوزنی ضبط « دروش » به موسمی که ستوران دروش داغ کنند ستوروار بر اعدا نهاد داغ دروش آشکار است که گویند و از قدیم در ایران معمول بوده و عمل « داغ درفش » فارسی است که هنوز در زبان رایج است و « درفش » دیگری از کلمهء ( می گفتند، در این صورت نه دروش کلمهء تازی است و نه به معنی نشان است ( 2 « داغ درفش » یا « درفش داغ » داغ زدن ستور را - مخفف:خواهد.