درودگر

[دُ گَ] (ص مرکب) نجار، و این مأخوذ از درودن است که چوب و زراعت قطع کردن باشد (غیاث) (آنندراج) درودکار (ناظم الاطباء) درگر کسی که اسباب و آلاتی از چوب می سازد و به عربی نجار گویند (لغات فرهنگستان) اسکاف دُعمیّ فَیتَق فَیتَن (از منتهی الارب ) کتکار لتگر (از برهان) نهام [ نَ / نِ / نُ ] نهامی [ نَ / نِ / نُ ] (از منتهی الارب ) : درودگر بازرسید (کلیله و دمنه) بوزینه ای درودگری را دید (کلیله و دمنه) کرسیی کش درودگر سازد هرچه پستر لطیف تر سازد امیرخسرو دهلوی مدماک؛ رشتهء درودگر که وقت تراشیدن چوب بدان خط کشد (از منتهی الارب || ) بوعلی سینا این کلمه را ظاهراً به معنی بنّا بکار برده و در جای دیگر بدین معنی دیده نشد : و اما آنچه بیرون از چیز بود یا آن علت بود که چیز از بهر وی است یا نه آن بود که چیز از بهر وی است، و لکن آن بود که از وی است و پیشین را علت غائی خوانند و علت تمامی خوانند چون پوشیدگی که علت خانه است که اگر سبب پوشیدگی نبودی خانه موجود نبودی و دیگر را علت فاعلی خوانند چون درودگر خانه را و همه علتها را غایت، علت کند که اگر صورت غایت اندر نفس درودگر نیستی وی درودگر نشدی و کار نکردی و صورت خانه موجود نیامدی و گل عنصر خانه نکردی پس سبب همه سببها، آنجا که غایت بود غایت بود (دانشنامهء علائی چ احمد خراسانی ( ص 100.