درواز
را « بوی جوی مولیان آید همی » [دَرْ] (اِخ) از آبادیهای هرات که نصربن احمد سامانی سالی در آنجا مقیم بوده و رودکی قصیدهء در آنجا سراییده است : امیر [ نصربن احمد ] با آن لشکر بدان دو پاره دیه درآمد که او را غوره و درواز خوانند زمستان آنجا (34 - مقام کردند (چهارمقاله چ اوقاف گیب صص 31.