درب

( [دَ] (ع اِ)( 1) دروازهء فراخ از کوچهء خرد (منتهی الارب ) در بزرگ کوچه (از اقرب الموارد) جوالیقی در المعرب (ص 153 عربی نیست و عرب آنرا در معنی ابواب بکار برده است، لذا مداخل تنگ بلاد روم را نیز دروب گفته اند؛ « دروب » گوید: اصل چون آنها بسان دروازه ای بود که بدان منتهی می شد و در این معنی از قدیم استعمال شده، چنانکه امرؤالقیس گوید: بکی صاحبی لمارأی الدرب دونه وأیقن أنّا لاحقان بقیصرا دروازهء کلان (منتهی الارب ) در بزرگتر چون در کاروانسرا و غیره (از اقرب الموارد) دروازه (دهار) (غیاث) بَلَق در شهر دروازهء شهر دربند ج، دِراب (منتهی الارب ) (اقرب الموارد)، دُروب (دهار) (ناظم الاطباء) : بر هر دربی حربی از سر گرفتند (جهانگشای جوینی) قم را چند راه است و چند درب و چند میدان (تاریخ قم ساخته باشند و چون در عربی وزن اسم از ثلاثی شروع « درب » 1) - ممکن است کلمهء دَر فارسی را معرب کرده و از آن ) ( ص 20 را بدان افزوده اند تا سه حرفی شود و آن را به معنی دروازه و جز آن بکار برده اند و اگر چنین باشد، بکار « ب» می شود، حرف در تداول و ادب معاصر درست نیست و استعمالهای درب اطاق و درب اداره و نادرست است، اما اگر « در » بجای « درب » رفتن درب چنانکه اعتقاد گروهی است خود در زبان کهن ریشه داشته باشد، باید میان درب عربی بمعنی دروازه و درب متداول فارسی فرق قائل شد (یادداشت لغتنامه) « در » به معنی.