دحمان
[دُ] (اِخ) عبدالرحمن بن عمرو ملقب به دحمان الاشقر از موالی لیث بن عبدمناه دانای به خنیاگری و از ظرفاء مغنیان مشهور عهد مهدی و هادی خلفاء عباسی است و در زمان هارون درگذشته است از سعید خنیاگری آموخت و نبوغ یافت و به خلیفه مهدی از خنیاگری باطلی شبیه تر به حق » : پیوست او را در اغانی آوازها است مردی نیکوصلاح و بسیارنماز بود از گفته های اوست وفات وی به سال 165 ه ق بوده است (اعلام زرکلی ج 2 ص 502 ) رجوع به عبدالرحمن ج 1 ص 308 و قاموس الاعلام « ندیدم ترکی شود.