داود
[وو] (اِخ) ابن احمدبن یحیی بن الخضر الداودی الضریر الملهمی البغدادی مکنی به ابوسلیمان قاری و ادیب بود آن را بروایات بر ابی الحسن علی بن عساکر بطایحی و ابی الفضل احمدبن محمد بن شفیف خواند در ادب چیرگی یافت و به شعر ابی العلاء معری حریص بود و بسیاری از آن را از برکرد و بهمین جهت نزد مردمان آماج تیر اتهام فساد عقیدت قرار گرفت در بغداد به سال 615 درگذشت از اشعار او چند بیتی را یاقوت در معجم الادباء نقل کرده است رجوع به معجم الادباء چ اروپا ج 4 ص 191 شود.