ابوعمرو

[اَ عَمْرْ] (اِخ) اوزاعی. عبدالرحمن بن عمرو. از اوزاع که نام قبیله ای است. مذکّر و واعظ و زاهد معروف. مولد او اوزاع، قریه ای بدمشق در سال 88 ه . ق. و مقام وی به بیروت بود و هم بدانجا درگذشت. از سخنان اوست که گفت: الناس عندنا اهل العلم؛ یعنی مردمی نزد ما دانشمندی است. و گفت عافیت ده بخش است نه بخش خاموشی است و یک بخش گریختن از مردمان. نقل است که ترسائی او را کوزهء انگبین آورد و درخواست تا عبدالرحمن بوالی بعلبک نویسد تا خراج وی خط کند. ابوعلی گفت اگر خواهی انگبین تو ردّ کنم و بوالی بنویسم و اگر نه انگبین بپذیرم و ننویسم. ترسا انگبین بازگرفت و او بوالی بعلبک بنوشت و سی دینار از خراج وی بیفکندند. وفات او بقول محمد بن سعد بشهر بیروت سال 157 ه . ق. در خلافت ابی جعفر به هفتادسالگی بود و علی بن المدینی وفات وی را در سال 151 گفته است و ابن الندیم 159 آورده است و گوید: او راست کتاب السنن فی الفقه و کتاب المسائل فی الفقه. رجوع به صفه الصفوه چ حیدرآباد دکن ج 4 ص 232 شود.