ابوعمرو

[اَ عَمْرْ] (اِخ) ابن نجید. اسماعیل بن نجیدبن احمد سلمی. یافعی گوید: وی از مردم نیشابور است. مشایخ عصر خویش را برای اخذ حدیث و آموختن اصول سلوک طریقت بدید و اموال خویش در راه زهاد و علمای روزگار خود صرف کرد و در خراسان صاحب شهرتی عظیم و شیخ متصوفه بود و به سال 365 ه . ق. درگذشت. و شیخ فریدالدین عطار گوید: او از کبار مشایخ وقت بود و از بزرگان اصحاب تصوف و در ورع و معرفت و ریاضت و کرامت شأنی عظیم داشت و از نشابور بود و جنید را دیده و آخر کسی از شاگردان بوعثمان که وفات کرد او بود. او را نظری دقیق است... و کلماتی عالیست. از او می آید که گفت: صافی نشود قدم هیچکس در عبودیت تا آنگاه که همه کارهای خویش جز ریا نبیند و همهء حالهای خویش جز دعوی نداند. و گفت حالی که نه نتیجهء علم باشد اگرچه عظیم و باخطر بود ضرر آن از منفعت آن بر خداوندش زیادت بود و گفت هرکه دیدار او ترا مهذب نگرداند بیقین دان که او مهذب نیست و ادب نیافته و گفت هرکه راست باستاد بدو هیچکس کج ننگریست و هرکه کج شود بدو هیچکس راست نشود و گفت انس گرفتن بغیر الله وحشت است و گفت فروترین درجهء توکل حسن ظن است بخدا و گفت تصوف صبر کردن است در تحت امر و نهی -انتهی. و باز او گفت: رب سکوت ابلغ من کلام.