دامگاه

(اِ مرکب) دامگه جای دام آنجا که دام نهند یا نهاده بود جای دام کشیدن (آنندراج) آنجا که تله گذارند یا گذارده بودند : اهل تمیز و عقل از این دامگاه صعب غافل نیند گرچه بدین دامگه درند ناصرخسرو وارهان زین دامگاه غم مرا کآرزوی آشیان می آیدمخاقانی زالیست گرگ دل که ترا دنبه می نهد زین دامگاه گرگ فسونگر گذشتنی است خاقانی و گستاخ وار پیش دامگاه کودکان پرید (سندبادنامه چ استانبول ص 335 ) با قفس قالب ازین دامگاه مرغ دلش رفته بآرامگاهنظامی چون شده ای بستهء این دامگاه رخنه کنش تا بدر آیی براهنظامی یافت از دامگاه آن ددگان کوچه راهی بکوی غمزدگاننظامی دلش چون شدی سیر از این دامگاه در آن خرگه آوردی آرامگاهنظامی هوای لطف تو از بهر صید مرغ دلان ز دامگاه رجا دانهء گمان برداشت سیف اسفرنگ تا هست روی خرمش، دامست زلف پرخمش دلها چو مرغ اندر غمش، از دامگاه آویخته عطار ز حرص دانه درین دامگاه نزدیکست که همچو مور ترا بال و پر شود پیداصائب هر مرغ دل که زلف تو میسازدش هلاک از دامگاه حادثه آزاد میکندخواجه آصفی حاش الصید؛ گرداگرد صید درآمدن تا بدامگاه آید (منتهی الارب) احواش؛ گرداگرد صید بر آمدن تا بدامگاه آید (منتهی الارب ||) کنایه از دنیا نیز هست - دامگاه خرد؛ کنایه از دنیاست - دامگاه دیو؛ کنایه از دنیا و عالم سفلی است (برهان) - دامگاه ستور؛ دامگاه دیو عالم سفلی (برهان) - دامگاه ستوران؛ دامگاه دیو (آنندراج) بمعنی دامگاه ستورست که جهان فانی و عالم سفلی باشد (برهان) - دامگاه غول؛ دنیا دامگه غول دامگاه گرگ دامگاه دیو (آنندراج).