دارالخلافه

[رُلْ خِ فَ] (ع اِ مرکب) جای اقامت پادشاه پایتخت (ناظم الاطباء) در تواریخ، این ترکیب اصولًا بجای نام هر شهری که پایتخت بوده بکار رفته است : وقت بازگشتن شد از دارالخلافه برنشست تا بسرای خویش رود (تاریخ بیهقی) بدارالخلافه خبر باز داد که اکسیریی آمده ست اوستادنظامی رجوع به مسکوکات ایران رابینو ص 98 شود (|| اِخ) در زمان خلفای عباسی بغداد را دارالخلافه میگفتند || در زمان گورکانیان هند، شاه جهان آباد را گفته اند || در دورهء قاجاریه تهران را می گفتند - دارالخلافهء ناصری؛ تهران در زمان ناصرالدین شاه قاجار (مسکوکات ایران رابینو).