خیط
[خَ] (ع اِ) رشته (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) ج، اخیاط و خیوط و خیوطه : صدهزاران خیط یک تو را نباشد قوتی چون بهم بربافتی اسفندیارش نگسلد سعدی تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع پس گره بر خیط خودبینی و خودرایی زدم سعدی || تار عنکبوت مانندی که از هوا فرود آید در سختی گرما و نیست گردد || هوا || خلو میان دو چیز|| روشنی که تا بدان درآید || گلهء شتر مرغ || گروه ملخ (|| اِمص) درزیگری (|| مص) دوختن منه: خاط الثوب خیطا و خیاطه || رفتن مار بر زمین منه: خاطت الحیه خیطاً || گذشتن یک بار یا بسرعت گذشتن (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) منه: خاط الیه خیطه.