خیره سر

[رَ / رِ سَ] (ص مرکب)بیهوده گرد بوالهوس || سرکش (غیاث اللغات) لجوج ستهنده عنود یک دنده گستاخ بیشرم لجاجت کننده پندناپذیر (یادداشت مؤلف) : به خیره سر شمرد سیر خورده گرسنه را چنانکه درد کسان بر دگر کسی خوارست رودکی پس آنگه چنین گفت با کوهزاد که ای دزد خیره سر بدنژادفردوسی بدو گفت شاه ای بد خیره سر چرا آمده ستی بدین بوم و برفردوسی همش خیره سر دید و هم بدگمان بدشنام بگشاد خسرو زبان فردوسی گروهی آنکه ندانند باز سیم از سرب همه دروغزن و خربطند و خیره سرند قریع الدهر دژم گفتش افریقی جنگجوی که رو خیره سر پهلوان را بگوی اسدی (گرشاسبنامه) گفت موسی های خیره سر شدی خود مسلمان ناشده کافر شدیمولوی باز بر زن جاهلان غالب شوند زانکه ایشان تند و بس خیره سرندمولوی زود باشد که خیره سر بینی بدو پای اوفتاده اندر بندسعدی (گلستان) که ای خیره سر چند پویی پیم ندانی که من مرغ دامت نیم سعدی (بوستان) وین شکم خیره سر پیچ پیچ صبر ندارد که بسازد بهیچسعدی (گلستان ||) پریشان (غیاث اللغات) احمق ابله بی عقل غلط کار (ناظم الاطباء) متحیر گیج دنگ (یادداشت بخط مؤلف) : چنین گفت پس کای گرامی دبیر تو کاری چنین بر دل آسان مگیر شهنشاه ما خیره سر شد بدان که خلعت فرستادش از دوکدانفردوسی پدر کشته و کشته چندان پسر بماند اندر آن درد و غم خیره سرفردوسی چون ماهی شیم کی خورد غوطه چغوک کی دارد جغد خیره سر لحن چکوکلبیبی سپهدار از اندیشه شد خیره سر همی گفت این بخش یزدان نگراسدی بهو ماند بیچاره و خیره سر شدش خیره گیتی ز دل تیره تراسدی.