خونابه

[بَ / بِ] (اِ مرکب) آب با خون آمیخته (یادداشت بخط مؤلف ||) آب مانندی که محتوی از خون و شیر باشد و به اصطلاح علمی فرنگ سرم گویند || اشک خونین خوناب (ناظم الاطباء) اشک : چو نزدیک آنجای برزو رسید ببارید خونابه بر شنبلید(ملحقات شاهنامه) دل عاشق بسان چوب تر بی سری سوجه سری خونابه ریجهباباطاهر خونابه ز دیدگان گشادند در پای فتاده درفتادندنظامی وین طرفه که درد چشم او را خونابه ز چشم ما روان است سعدی (صاحبیه) گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست من رخ زرد بخونابه منقش دارمحافظ خط ساقی گر از این گونه زند نقش بر آب ای بسا رخ که بخونابه منقش باشدحافظ || خون خوناب : می لعل گون خوشتر است ای سلیم ز خونابهء اندرون یتیمفردوسی بخونابه شویی همی کار خویش سزای تو جاهل بد آن مغتسلناصرخسرو دل شه چون ز عجز خونابه است او نه شاه است نقش گرمابه استسنائی در کیسه های کان و گهرهای کوهسار خونابه ماند لعل و گهر کز تو بازماند خاقانی خاکی رخ چو کاه بخونابه گل کنید دیوار دخمه را بگل و که برآوریدخاقانی پس مرا خون دوباره می ریزی من بخونابه باز می غلطمخاقانی چون دهن از سنگ بخونابه شست نام کرم کرد بخود بر درستنظامی شرطست که وقت برگ ریزان خونابه شود ز برگ، ریزاننظامی گرت خونابه گیرد دل ز دست دوستان سعدی نه شرط دوستی باشد که از دل تا زبان آید سعدی با دوست چنانکه اوست می باید داشت خونابه درون پوست می باید داشت سعدی (رباعیات) کاغذین جامه بخونابه بشویم که فلک رهنمائیم بسوی علم داد نکردحافظ - خونابهء جگر؛ خون جگر : دل ضعیفم از آن کرد آه خون آلود که در میانهء خونابهء جگر می گشتسعدی || جریان خون (از ناظم الاطباء) خوناب ||خون روان مقابل خون بسته خوناب (یادداشت مؤلف) : خون انبسته همی ریزم بر زرین رخ زانکه خونابه نمانده ست درین چشمم نیز شاکر بخاری || شنگرف (ناظم الاطباء) صدید (حبیش تفلیسی ||) تنفس سخت (ناظم الاطباء).