خول

[خَ وَ] (ع ص) لاغر ضعیف نحیف کم گوشت ضد فربه (|| اِ) دراج سفید (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) ||بن کام لگام (منتهی الارب) اصل فأس اللجام (اقرب الموارد) (از لسان العرب ||) عطایای الهی از نعمتها و بندگان و کنیزان و در آن واحد و جمع و مذکر و مؤنث یکسان است ولی بعضی ها را عقیده بر آن است که واحد آن خائل می باشد (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب ||) خدم و حشم نوکر خدمتکار (یادداشت مؤلف) : خورشید یک ستاره ندارد بهمرهی او از ستاره بیش خدم دارد و خول سوزنی حین اراد الابرش الکلبی ان یسوی علیه [ علی هشام ] ثوبه، فقال هشام: انا لم نتخذ الاخوان خولا روی براه آورد و روانه شد با خواص خدم و خول خویشتن (المضاف الی بدایع الازمان ص 46 ) و آن گزلی خان کهن کافری ظالمی است که در نشابور از قطع طرق تحاشی ننموده و حشم و خول خود را ازین منکر نهی ناکرده (المضاف الی بدایع الازمان) او را با هیبتی تمام از خیل و خول و فوجی از سوار و پیاده دو نوبت به مکران فرستاد (المضاف الی بدایع الازمان ص 5) و محل خدم و خول او را هر یک به نزدیک یکی از افراد تعیین کرد (از جهانگشای جوینی) (تاریخ ابن عساکر ج 2 ص 116 ) از میان خدم و خول او را درربود و بوطن خویش برد (سندباد نامه ||) جِ خولی.