خوشخاک
[خوَشْ / خُشْ] (ص مرکب)زمینی که خاک خوب دارد یعنی آنرا پست و بلندی نیست: نقع؛ زمین خوش خاک نقعاء؛ زمین خوش خاک (منتهی الارب) الغضراء؛ گل خوش و زمین خوشخاک (دستور الاخوان قاضی محمد دهار (||) اِ مرکب) گرد اندر هوا و زمین غبار (مهذب الاسماء).