خوش بو

[خوَشْ / خُشْ] (ص مرکب)معطر طیّب عبق طیبه ارج بویا خوشبوی (یادداشت بخط مؤلف) چیزی که دارای بوی نیک و معطر باشد (ناظم الاطباء) : تو مغز نغز و میوهء خوشبو همی خوری ویشان سفال بیمزه و برگ میچرند ناصرخسرو ندا آمد که یا موسی تو ندانستی که بوی دهن روزه دار نزد من خوشبوتر است از بوی مشک؟ (قصص الانبیاء) چو تو گرمی کنی نیکو نباشد گلی کو گرم شد خوشبو نباشدنظامی فرشهایی کشیده بر سر تخت نرم و خوشبو چو برگهای درختنظامی جز آن کآن شخص را بوی دهان بود تو خوشبوئی از این به چون توان بود؟ نظامی رضوان در خلد باز کرده ست کز عطر مشام روح خوشبوستسعدی ناگهی باد خزان آید و این رونق و آب که تو می بینی از این گلبن خوشبو برود سعدی گلیست خرم و خندان و تازه و خوشبو ولی امید ثباتش چنانکه دانی نیستسعدی گر غالیه خوشبو شد در گیسوی او پیچید سعدی (|| اِ) عطر (مهذب الاسماء) شمامه (ناظم الاطباء) خوشبوی.