خوشا

[خوَ / خُ] (صوت) ای خوش طوبی مرحبا بسیار خوش (ناظم الاطباء) (برهان قاطع) حبذا : خوشا نبید غارجی با دوستان یکدله شاکر بخاری رهایی نیابم سرانجام از این خوشا باد نوشین ایران زمینفردوسی اگرچه من ز عشقش رنجه گشتم خوشا رنجی که نفزاید ملالاعنصری خوشم نبید و خوشا روی آنکه داد نبید منوچهری خوشا( 1) بهار تازه و بوس و کنار یار منوچهری شبی گذاشته ام دوش خوش بروی نگار خوشا شبی که مرا دوش بود با رخ یار فرخی خوشا آنکس که بارش کمترک بی باباطاهر عریان بت زنجیرموی از گفتن او برآشفت ای خوشا آشفتن اونظامی زهی آسایش و راحت نظر را کش تو منظوری خوشا بخشایش و دولت پدر را کش تو فرزندی سعدی خوشا وقت مجموع آنکس که اوست سعدی خوشا تفرج نوروز خاصه در شیرازسعدی در این خرقه بسی آلودگی هست خوشا وقت قبای می فروشانحافظ خوشا آن دم کز استغنای مستی فراغت باشد از شاه و وزیرمحافظ دلم از قیل و قال گشته ملول ای خوشا خرقه و خوشا کشکول شیخ بهائی - خوشا بحال تو؛ طوبی لک خنک ترا ( 1) - در شعر گاه به اشباع خوش (بر وزن دوش) بکار رود.