خوش آهنگ
[خوَشْ / خُشْ هَ] (ص مرکب) آنکه در نغمه های آواز تصرفات نیکو و مطبوع کند (ناظم الاطباء) مردمان خوش آواز یا موسیقی دان (لغت نامهء محلی شوشتر نسخهء خطی ||) که بگوش خوش آید (یادداشت مؤلف) گوش نواز عالم از نالهء عشاق مبادا خالی که خوش آهنگ و فرح بخش نوائی دارد حافظ.