خوش آواز

[خوَشْ / خُشْ] (ص مرکب)خوش صدا خوش الحان خوش نغمه خوش نوا (یادداشت مؤلف) : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد (ترجمهء طبری بلعمی) یکی پای کوب و دگر چنگ زن سدیگر خوش آواز و انده شکنفردوسی بیارید گویا منادی گری خوش آواز وز نامداران سریفردوسی برفتی خوش آواز گوینده ای خردمند و درویش جوینده ایفردوسی مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان (تاریخ بیهقی) چو در سبز کله خوش آواز راوی سراینده بلبل ز شاخ صنوبرناصرخسرو ز گنبد چو یک رکن گردد خراب خوش آواز را ناخوش آید جوابنظامی زآن هر دو بریشم خوش آواز برساز بسی بریشم سازنظامی مرغ ز داود خوش آوازتر گل ز نظامی شکراندازترنظامی سدیگر خوش آوازی و بانگ رود که از زهره خوشتر سراید سرودنظامی مغنی بیا چنگ را ساز کن بگفتن گلو را خوش آواز کننظامی ای دریغا مرغ خوش آواز من ای دریغا همدم و همراز منمولوی چهارم خوش آوازی که بحنجرهء داودی آب را از جریان بازدارد (گلستان) خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی (گلستان) بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی سعدی روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را سعدی ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت غلام حافظ خوش لهجهء خوش آوازم حافظ - ناخوش آواز؛ کریه الصوت بدصوت :ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند (گلستان) خدای این حافظان ناخوش آواز بیامرزاد اگر ساکن بخوانندسعدی|| نرم سخن ملایم گوی (یادداشت بخط مؤلف) : چو بشنید بهرام از او بازگشت که بدساز دشمن خوش آواز گشت فردوسی.