خودکامه

[خوَدْ / خُدْ مَ / مِ] (ص مرکب)خودسر خودمراد لجوج مستبد آنکه هرچه کند بمیل خود کند کنایه از جبار و طاغی و ظالم : بهر جا که بد شاه خودکامه ای بفرمود چون خنجری نامه ایفردوسی بهر پادشاهی و خودکامه ای نبشتند بر پهلوی نامه ایفردوسی نبینم ز خودکامه گودرزیان مگر آنکه دارد سپه را زیانفردوسی از آن پس چو برخواند آن نامه را سخنهای خاقان خودکامه رافردوسی نوشتم بهر کشوری نامه ای بهر نامداری و خودکامه ایفردوسی مر زنان را برهنگی جامه ست خاصه آنرا که شوخ و خودکامه ستسنائی در این چارسو هیچ هنگامه نیست که کیسه برِ مرد خودکامه نیستنظامی ای تو کام جان هر خودکامه ای هر دم از غیبت پیام و نامه ایمولوی ور بود این جبر جبر عامه نیست جبر آن امارهء خودکامه نیستمولوی ماجرای دل خودکامه چه پرسی از من سالها شد که ز من رفت و در آن کوی بماند میرخسرو (از آنندراج) با تو افعی گر درون جامه است بهتر از نفسی که او خودکامه است امیری لاهیجی (از آنندراج ||) بمراد خود رسیده سعید خوشبخت بکام خود برآمده : چنین گفت خودکامه بیژن بدوی که من ای فرستادهء خوبگویفردوسی بفرمود تا پاسخ نامه را نوشتند مر شاه خودکامه رافردوسی بر او خواندند پاسخ نامه را پیام جهاندار خودکامه رافردوسی چو کاوس خودکامه اندر جهان ندیدم کسی از کهان و مهانفردوسی || علف خودروی (برهان قاطع).