خود

(اِ) مغفر کلاه سپاهی که از آهن و یا فلز دیگر سازند (ناظم الاطباء) کلاهی که در جنگ بر سر نهند خوی (فرهنگ اسدی نخجوانی) بیضه (یادداشت بخط مؤلف) : همان خود و مغفر هزارودویست بگنجور فرمود کَاکنون مایستفردوسی ز هر سو زبانه همی برکشید کسی خود و اسب و سیاوش ندیدفردوسی همی گرز پولاد همچون تگرگ ببارید بر جوشن و خود و ترگفردوسی سپهبد کمان را بزه بر نهاد یکی خود پولاد بر سر نهادفردوسی بجای قبا درع بستی و جوشن بجای کله خود بستی و مغفرفرخی بر خصم نشان باشد بر دشمن اثر ماند تا تیغ بکف داری تا خود بسر داریفرخی خودی روی پوش آهنی بیاوردند عمداً تنگ چنانکه روی و سرش را نپوشیدی (تاریخ بیهقی) خودی فراختر آوردند (تاریخ بیهقی) گران جوشن و خود کردی گزین بچابک سواری ربودی ز زیناسدی از علم و خرد سپر کن و خود وز فضل و ادب دبوس و ساطور ناصرخسرو ز شاه فلک تیغ و مه مرکب او زحل خود و مریخ خفتان نمایدخاقانی خود ازبرای سر زره ازبهر بر بود تو ماه روی عادت دیگر نهاده ای در بر گرفته ای دل چون خود آهنین وآن زلف چون زره را بر سر نهاده ای ظهیر فاریابی گرز با خود از محاکاه پتک و سندان حکایت می کرد (ترجمهء تاریخ یمینی) همه زرههای داودی درپوشیدند و خودهای فرنگی بر سر نهادند (ترجمهء تاریخ یمینی) مرد را با خود و زره دونیم میکرد (ترجمهء تاریخ یمینی) چه برخیزد از خود آهن ترا چو سر آهنین نیست در زیر خود؟عطار آن زره وآن خود در جنگ و دغا وین شراب و نقل در بزم و صفامولوی که خود و سرش را نه در هم شکست سعدی (بوستان) زمین آسمان شد ز گرد کبود چو انجم در آن برق شمشیر و خودسعدی به اینها موافق شده بهر کین جبه بکتر و خود و جوشن کجین نظام قاری از یقّه و گریبان هر جاست گیروداری وز خود و درع و جوشن در هر طرف نبردی نظام قاری چو مرد رفت ز میدان چه خود و چه معجر قاآنی - خود خروچ؛ تاج خروس یعنی گوشت پاره ای سرخ که بر سر خروس است (ناظم الاطباء ||) گل بستان افروز (ناظم الاطباء) خوچ.