خوابگاه

[خوا / خا] (اِ مرکب) جای استراحت جای لمیدن جای دراز کشیدن اطاق خواب خیمهء خواب شبستان (یادداشت مؤلف) (ناظم الاطباء) : بزرگان چو خرّم شدند از نبید بشد شنگل و خوابگاهی گزیدفردوسی چه بد بود کین دشت راه تو بود نه آرام را خوابگاه تو بودفردوسی میدانت خوابگاه و خون عدوت آب تیغ اسپرغم و شیههء اسبان سماع خوش فرخی دو چادر همیشه بر آن خوابگاه کشیده یکی زرد و دیگر سیاه اسدی (گرشاسبنامه) من رهی را از جفای دشمن اولاد تو خوابگاه و جای غیر از دره و کهسار نیست ناصرخسرو بدشت دگر بینمت خوابگاه بحوض دگر بینمت آبخورمسعودسعد ز میدان سوی خوابگاه آمدمنظامی خوردش چه و خوابگاه او چیست اندازه ش تا کجا و او کیستنظامی هرکه درین راه کند خوابگاه یا سرش از دست رود یا کلاهنظامی چون مستان گشتند بر ثنا و آفرین پادشاه روی زمین هم داستان شده عزم خوابگاه کردند (جهانگشای جوینی) تو کی بشنوی نالهء دادخواه بکیوان برت کلهء خوابگاهسعدی (بوستان) منعم بکوه و دشت و بیابان غریب نیست هرجا که رفت خیمه زد و خوابگاه ساخت سعدی (گلستان ||) جای خواب (ناظم الاطباء) مرقد خفتن جای (یادداشت مؤلف) : ریگ او میدان دیو و خوابگاه اژدها سنگ او بالین ببر و بستر شیر ژیانفرخی چنین گفت آن خوابگاه این زمی است بر او خفتگانند هرچ آدمی است (گرشاسبنامه ||) بستر : دیدم افکنده بر بساط بلند خوابگاهی ز پرنیان و پرندنظامی زره پوش خفتند جنگ آوران که بستر بود خوابگاه زنانسعدی خار است بزیر پهلوانم بی روی تو خوابگاه سنجابسعدی در خوابگاه عاشق سر بر کنار دوست کیمخت خارپشت ز سنجاب خوشتر است سعدی (طیبات) خفتنت زیر خاک خواهد بود ای که در خوابگاه سنجابیسعدی || مدفن قبر گور : اوست حیات گیرنده از نفسهای مردم خوابگاه (تاریخ بیهقی) گر خون کنید خاک به اشک روان رواست کاین خاک خوابگاه منوچهر پادشاست خاقانی مگر خوابگاهی بدست آورم که جاوید در وی نشست آورمنظامی چو آنجا رسی می درافکن بجام سوی خوابگاه نظامی خرامنظامی فرمودند خوابگاه ما اینجا خواهد بود و اشارت بموضعی کردند که مرقد مطهر ایشان حالیا در آنجاست (انیس الطالبین).