خلیقه
[خَ قَ] (ع اِ) طبیعت خوی (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب ||) آفریدگان (السامی) آفریده (زمخشری) مردم ج، خلائق || بهائم || چاه همین که کنده باشند (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب (||) ص) مؤنث خلیق؛ یعنی خوش خلقت و خوش خلق یقال: امرأه خلیقه ذات جسم و خلق (منتهی الارب ||) نعت ابری که در آن اثر باران است یقال: سحابه خلیقه (منتهی الارب) (از لسان العرب).