خلیع
[خَ] (ع ص) آن کودکی که اهل او او را از خانه بیرون رانده اند ج، خُلَعاء منه: غلام خلیع( 1 ||) آنکه عاجز گردانیده باشد اهل بعد « هذا ابنی قد خلعته » خود را بجنایت (منتهی الارب) (از لسان العرب) (از تاج العروس) ( 1) - در جاهلیت اگر کسی می گفت از آن دیگر بجریرهء او مأخوذ نمیشد.