خستو
[خَ] (ص) مقر معترف (صحاح الفرس) کسی که اقرار و اعتراف بر امری کند (ناظم الاطباء) (آنندراج) (انجمن آرای ناصری) مذعن هستو (یادداشت بخط مؤلف) ج، خستوان (ناظم الاطباء) : نشد هیچ خستو بدان داستان نبد شاه پرمایه همداستانفردوسی چو خستو نیاید میانش به ار ببرند و این است آیین و فرفردوسی بپاسخ چنین بود توقیع شاه که آنکس که خستو بود بر گناهفردوسی بر فضل او گوا گذراند دل گرچه گوا نخواهند از خستوفرخی بمن شد هر که در گوراب خستو که من هستم کنون گوراب بانو (ویس و رامین) چو چشمش دید جادو گشت خستو که برتر زین نباشد هیچ جادو (ویس و رامین) شدش خستو آن ماه و خواهش نمود نهادش کمان پیش و پوزش فزود اسدی (گرشاسب نامه) روان عالم و جاهل بشکر او خستو زبان صامت و ناطق بحمد او گویا عبدالقادر نائینی اگر بفضل نگویم مرا مشابه نیست بصدق دعوی من آید آسمان خستو منصور شیرازی - خستو آمدن؛ مقر آمدن اذعان آوردن : چو خستو نیاید نبندد کمر ببرم میانش ببرنده ارفردوسی - خستو شدن؛ مقر شدن معترف شدن اذعان کردن : بزرگان دانا بیک سو شدند بنادانی خویش خستو شدندفردوسی بهستیش باید که خستو شوی ز گفتار بیکار یک سو شوی فردوسی (شاهنامه ج 1 چ دبیرسیاقی) بنادانی آنکس که خستو شود زدام نکوهش بیکسو شودفردوسی || مؤمن، مقابل ناخستو مقابل کافر (یادداشت بخط مؤلف) : یکی پند خوب آمد از هندوان برآن خستوانند ناخستوان بکن نیک و آنگه بیفکن براه نمایندهء ره از این به مخواه (بنقل دهخدا از تحفه الملوک و بقول او شاید از آفرین نامهء ابوشکور باشد) در این زمانه بتی نیست از تو نیکو تر نه بر تو بر، شمنی از رهیت خستو تر ابوسلیک گرگانی نشاید خور و خواب و با او نشست که خستو نباشد به یزدان که هست فردوسی || جانور خزنده (برهان قاطع) خستر (از ناظم الاطباء).