خرق

[خَ] (ع مص) آوردن چیزی را پاره کردن دریدن (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس) (از لسان العرب) :فانطلقا 18 ) وآن فضای خرق اسباب و علل هست / حتی اذا رکبا فی السفینه خرقها قال اخرقتها لتغرق اهلها لقد جئت شیئاً امراً (قرآن 71 ارض الله ای صدر اجل مولوی (مثنوی) آنکه بیرون از طبایع جان اوست منصب خرق سببها آن اوست مولوی (مثنوی ||) دروغ گفتن || چاک زدن جامه || دروغ بربافتن (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس) (از لسان العرب) : و جعلوا لله 6 ||) طی مسافت کردن (از منتهی / شرکاء الجن و خلقهم و خرقوا له بنین و بنات بغیر علم سبحانه و تعالی عما یصفون (قرآن 100 ای برید مسافت زمین را به رفتن (منتهی الارب) ؛« خرق الارض » : الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد) منه.