خر

[خَرر] (ع مص) افتادن از بلندی به پستی || شکافتن آن چیز را || هجوم آوردن بر کسی از مکان نامعلوم || مردن (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از اقرب الموارد ||) آواز کردن گربه و ببر (از منتهی الارب) (از تاج العروس ||) افتادن (از منتهی 7) فخر علیهم / الارب) (از اقرب الموارد) (از تاج العروس) رجوع به خرور در این لغت نامه شود : و خَرَّ موسی صعقاً (قرآن 143 34 ) عشق جان طور آمد عاشقا طور / 22 ) فلما خر تبینت الجن (قرآن 14 / 16 ) فکانما خر من السماء (قرآن 31 / السقف (قرآن 26 مست و خَرَّ موسی صاعقا مولوی (مثنوی).