ابوعبدالله

[اَ عَ دِ ل ل] (اِخ) محمد بن سلیمان شاطبی. معروف به ابن ابی الربیع معافری. نزیل اسکندریه. یکی از شیوخ عرفان. جامع علوم ظاهر و باطن در مائهء هفتم. از مردم شاطبهء اندلس. او مردی ورع و زاهد و منقطع بود و در مسقط الرأس خویش قرآن با قراآت سبع نزد ابوعبدالله بن سعادهء شاطبی و دیگر مقریان درست کرد و در دمشق از واسطی و شاطبی تلمیذ راسی و ابوالقاسم بن مصری و ابوالمعالی بن خضر و ابوالوفاءبن عبدالحق استماع حدیث کرد و از دمشق بمدینه الرسول شد و در محضر ابویوسف یعقوب به سال 617 ه . ق. باستملای حدیث پرداخت و سپس باسکندریه هجرت کرد و بر تربت ابوالعباس راسی معتکف شد و تا آخر عمر یعنی رمضان سال 670 ه . ق. بدانجا به عبادت اشتغال ورزید. او را تآلیف بسیار است و از جمله: کتاب مسلک القریب فی ترتیب الغریب و کتاب اللغه الجامعه فی العلوم النافعه فی تفسیر القرآن العزیز. کتاب شرف المراتب و المنازل فی معرفه العالی فی القراآت و النازل. کتاب مباحث السنیه فی شرح الحصریه، کتاب الحرقه فی لباس الخرقه، کتاب المنهج المفید فیما یلزم الشیخ و المرید. کتاب النبذالجلیّه فی الفاظ اصطلح علیها الصوفیه. کتاب زهرالعریش فی تحریم الحشیش. کتاب زهرالمنصبی فی مناقب الشاطبی و کتاب الاربعین المضیئه فی الاحادیث النبویه. رجوع به نفح الطیب شود.