خداداد
[خُ] (ن مف مرکب) چیزی که خدا بخشنده است و کس را در آن دخلی نباشد (آنندراج) فطری جبلی موهوبی : گفت کافر خدای داد بمن این خداداد شاد باد بمننظامی خوب رویان جهانی همه زیور بستند دلبر ماست که با حسن خداداد آمد حافظ (از آنندراج) چه سازد صنعت مشاطه با حسن خدادادش ز طوق قمریان خلخال داده سرو آزادش صائب (از آنندراج) -امثال: خریت بهرهء خداداد است.